Δημοκρατία - Δικαιώματα - Διάλογος - Ελευθερία. Τα τελευταία -πολλά- χρόνια, κάποιες έννοιες με υψηλό συμβολισμό και πανανθρώπινη αξία έχουν μπει στο τραπέζι του Προκρούστη. Και προσαρμόζονται ανάλογα με τις επιταγές της «πολιτικής ορθότητας». Η οποία για τους μεν -αποκαλούμενους- «δικαιωματιστές» είναι κάτι σαν ιερή αγελάδα, για τους δε -ας πούμε- «συστημικούς» είναι κάτι σαν Λυδία Λίθος στην οποία δοκιμάζεται η καθαρότητα των επιλογών και της τακτικής τους.

Ολα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, ιδίως στην πολιτική και στη διεθνή σκηνή, όλες αυτές οι υψηλές έννοιες να υποστούν τη βάσανο της δημόσιας συζήτησης, εν συνεχεία της διαστρέβλωσής τους κι εντέλει της πλήρους αποδόμησής τους. Διότι, και λόγω της έκπτωσης του πολιτικού-οραματικού λόγου, αλλά και της επικράτησης του διεκπεραιωτικού χαρακτήρα της πολιτικής, φθάσαμε στο σημείο οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί τις επιδιώξεις της «πολιτικής ορθότητας» -έτσι όπως ισχυρές μειοψηφίες την ορίζουν- να θεωρείται ως: αντιδημοκρατικό - καταπιεστικό - φασιστικό - ανελεύθερο.

Ομως, όπως είχε σημειώσει και ο Δημήτρης Πουλικάκος: «η Ελευθερία θέλει πειθαρχία, όπως και η αλητεία ευγένεια. Ειδεμή, είσαι απλώς τσόγλανος».

Τέτοια φαινόμενα «εκτσογλανισμού» παρατηρούνται πολλά στη διεθνή και πολιτική σκηνή. Αίφνης, πολιτικοί και καθεστώτα τα οποία διακρίνονται για την ανελεύθερη τακτική τους, την ύποπτη συνδιαλλαγή τους με συμφέροντα, την καταπίεση εθνοτικών ομάδων, την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις σκοτεινές οικονομικές διασυνδέσεις, να απαιτούν ακόμη και να εγκαλούν άλλους για έλλειψη Δημοκρατίας και δυσανεξία στον διάλογο και την ελευθερία.

Η Ελλάδα -δυστυχώς- είναι περιτριγυρισμένη από τέτοιες συμπεριφορές στη διεθνή σκηνή. Και το χειρότερο είναι ότι στο πλαίσιο της «πολιτικής ορθότητας» έχει αναγκαστεί να υποχωρήσει. Αλλά και να λογοδοτεί για έννοιες που σε άλλους είναι ζητούμενα. Η ιστορία με την «πολιτική ορθότητα» γίνεται πολλές φορές μπούμερανγκ. Δημιουργεί -σε βάθος χρόνου- μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά τα οποία υποτίθεται ότι η επίκλησή της θα έλυνε. Διότι καθώς φαίνεται, τα προβλήματα δεν τα αντιμετωπίζει, αλλά… τα κρύβει.

Πώς μπορείς να μιλήσεις για Δημοκρατία - Δικαιώματα - Διάλογο - Ελευθερία, με εκείνους που δεν έχουν στο λεξιλόγιό τους, αυτές τις έννοιες; Και άρα δεν μπορούν σε αυτές ούτε να πειθαρχήσουν αλλά και ούτε να τις σεβαστούν. Και η Ευρώπη, που έχει στην προμετωπίδα της την Ελευθερία, πώς μπορεί να σκέπτεται τη διεύρυνσή της με τους καταπατητές των θεμελιωδών αξιών της;